Αγαπητοί συνεργάτες ,
Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα συνδέονται με τον εργοδότη τους με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας.
Είναι γνωστό, ότι η προσφορά των υπηρεσιών ενός εργαζόμενου προϋποθέτει την υποβολή αυτής της σύμβασης στο πληροφοριακό σύστημα ΕΡΓΑΝΗ, στην οποία περιλαμβάνονται οι ουσιώδεις όροι εργασίας, δηλαδή ο τόπος, ο χρόνος, το είδος της εργασίας και φυσικά οι αποδοχές που θα χορηγούνται χάριν αυτής. Τα όσα αναγράφονται στην σύμβαση εργασίας είναι δεσμευτικά και για τις δύο πλευρές. Ο εργαζόμενος οφείλει να προσφέρει τις υπηρεσίες του και ο εργοδότης να παρέχει την συμφωνημένη αμοιβή σε συγκεκριμένη ημερομηνία.
Αρκετοί εργοδότες που δεν καταβάλλουν στους εργαζόμενούς τους τις αποδοχές τους στη συμφωνημένη ημερομηνία, σε περίπτωση που εκείνοι αντιδράσουν, τους προτρέπουν να αποχωρήσουν αν δεν αρέσκονται σε αυτές τις συνθήκες. Δυστυχώς, αρκετοί είναι οι εργαζόμενοι που ακολουθούν το δρόμο της παραίτησης και μάλιστα χωρίς να λάβουν την προβλεπόμενη νόμιμη αποζημίωση, αναζητώντας ένα καλύτερο εργασιακό περιβάλλον.
Ωστόσο, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να γνωρίζουν, ότι η καθυστέρηση καταβολής των δεδουλευμένων αποδοχών του εργαζομένου πέραν των 2 μηνών από τον εργοδότη, ανεξαρτήτως της αιτίας της καθυστέρησης, θεωρείται μονομερής βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας τους.
Αυτό σημαίνει, ότι σε περίπτωση καθυστέρησης άνω των δυο μηνών ο εργαζόμενος μπορεί να θεωρήσει ότι η σύμβαση εργασίας του έχει καταγγελθεί μονομερώς από τον εργοδότη του και ως εκ τούτου να διεκδικήσει αποζημίωση απόλυσης.
Ουσιαστικά, δηλαδή, όταν μια επιχείρηση καθυστερεί τις πληρωμές των εργαζομένων της, αυτοί, έχουν πλέον τη δυνατότητα να προσφύγουν στα δικαστήρια και να ζητήσουν όχι μόνο τις αμοιβές που καθυστερούν να καταβληθούν αλλά και αποζημίωση απόλυσης, αφού η καθυστέρηση πληρωμών ισοδυναμεί με «βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας», με υπαιτιότητα του εργοδότη.
Επιπλέον, όμως, εκτός από τη δυνατότητα να θεωρήσει την καθυστέρηση ως βλαπτική μεταβολή και να διεκδικήσει την προβλεπόμενη νόμιμη αποζημίωση όπως ορίζεται στο Ν.2112/1920, ο εργαζόμενος, σε περίπτωση μη έγκαιρης καταβολής του μισθού εκ μέρους του εργοδότη, έχει στη διάθεσή του μια συστάδα μέτρων που μπορεί να λάβει, τα οποία κατατείνουν σε αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον εργοδότη. Ειδικότερα, ο εργαζόμενος:
- δύναται να ασκήσει αγωγή, διεκδικώντας έτσι τους μισθούς του εντόκως από την ημέρα που θα έπρεπε να είχαν καταβληθεί καθώς και αποζημίωση για οποιαδήποτε άλλη ζημία του προκλήθηκε εξαιτίας της καθυστέρησης καταβολής,
- έχει τη δυνατότητα να ασκήσει το δικαίωμα επίσχεσης εργασίας, δηλαδή να αρνηθεί την παροχή εργασίας μέχρι ο εργοδότης να του καταβάλει τους καθυστερούμενους μισθούς,
- μπορεί να αιτηθεί την κήρυξη του εργοδότη σε πτώχευση, σε περίπτωση που αυτός είναι έμπορος,
- μπορεί να ζητήσει την ποινική δίωξη του εργοδότη του, καθώς η μη καταβολή δεδουλευμένων μισθών αποτελεί ποινικό αδίκημα (έγκλημα τελούμενο δια παραλείψεως) και τιμωρείται με φυλάκιση έως έξι μήνες και με χρηματική ποινή.
Σημειωτέον ότι, σύμφωνα με το άρθρο 250 παρ. 17 ΑΚ, οι αξιώσεις των εργαζομένων για κάθε είδους διαφορές με τον εργοδότη που αφορούν τις αποδοχές τους (μισθούς, υπερωρίες, δώρα, επιδόματα κλπ) παραγράφονται μετά από 5 χρόνια. Η παραγραφή αρχίζει μόλις λήξει το έτος εντός του οποίου γεννήθηκαν οι αξιώσεις.
